Nota previa: Escribín este texto con 19 anos, no primeiro verán no que volvín a casa. Dende entón mudei moito no meu xeito de escribir, mais gustaríame non perder o que sentía nese momento e o que sei que se mantén del en min. Así que decidín empregar a revista tamén para salvar escritos que foron importantes, inda que agora poidan darme certa vergoña. Intentei retocalo e reorganizalo un mínimo para que puidese inaugurar a serie Contos para o verán, un feixe de historias autobiográficas que me saen de vez en cando ao volver aquí. 

​

Un dos retoques foi incluír o único nome que sae no texto. Quedaba moi cutre e impersoal poñer un nome falso, e xa que isto tampouco é que o vaia ler moita xente agardo que a Paula non lle moleste. Eres unha grande e ogallá sexamos todxs amigxs sempre.

​

​

Unha ferida

​

 

I

​

O regreso á súa cidade natal levárao a unha tristeza propia de quen non se recoñece na persoa que deixou. Perseguíalle unha sensación de imposibilidade, de non poder actuar gracilmente.

 

Cando estaba na súa casa non se sentía capaz de reaccionar dun xeito natural, algo que lle facía sentirse xulgado e culpable.

 

Tampouco topaba ganas para facer nada máis aló do almorzo. Os deberes cotiáns facíaos máis como xestos que como accións. Se intentaba traballar nalgo que lle puidese facer sentir mellor, deixaba de apetecerlle sen motivo e abandonábao a medias. Ao rematar de intentalo, movíase polas habitacións do piso sen un obxectivo concreto, parábase nalgunha e poñíase un vídeo de Youtube cortiño; logo ía á cociña e bebía o que topase na neveira. Pasaba moitos días así, ata que lograba ter unha escusa que o fixese saír.

 

Angustiábase facilmente e estar alí machucábao. Costáballe moito falarlle aos seus amigos para quedar, tiña a costume de que contasen automaticamente con el. Non quería molestarlles. Facíalle sentir moi só ter que recordarlle á xente que tiña regresado. Gran parte dos seus amigos foron separándose na súa ausencia, tanto que xa perdera a esperanza de volver a ver a varios. Aos que mantiña cada vez os notaba menos, sentía que mudaran na súa ausencia e que parte dese cambio incluía excluírlle. Acontecía de forma natural, como algo que murcha ata rematar. Moitas veces doíalle decatarse de que esas persoas o seguiron querendo por pura inercia. Todos se gardaban cariño entre si, pero eran incapaces de avanzar na súa relación e repetían as mesmas bromas para non se perder. Cando conseguía falar cun destes amigos sentía mutilar unha parte de si para substituíla por outra allea. Sentíase cada vez máis impersoal, con pouca autoestima para convencerse do contrario.

 

Ao marcharse acabou idealizando a súa volta, agora sabíao. Nunca foi un regreso. Do mesmo xeito que el crecía e mudaba, tamén o facían a súa casa, os seus amigos e a propia paisaxe. Poucas veces durante ese verán sentiu estar realmente alí. Agardaban por outra persoa e el buscaba outro lugar que xa non existía. Foi durante ese tempo cando comezou a ter a sensación de non pertencer xa a ningunha parte.

 

 

II

 

Costáballe moito ter plans máis ou menos fixos. Polo xeral quedaba cun amigo dun día para outro, sen chegar a acordar unha hora. A mesma tarde decidían verse ás seis, logo o aprazaban para ás sete, logo para ás oito, e así ata que acababan dando un paseo pola noite. Non lle era difícil pensar que el era o causante desa pereza por verse, que no fondo xa non tiñan ganas de estar con el. Por iso facíalle tanta ilusión que o incluísen en plans feitos con antelación, que xa tiñan data e lugar. Aos poucos días de volver, invitárano á festa de aniversario da súa amiga Paula. Foi a primeira das poucas veces que vería ás súas amigas de bacharelato.

​

Pediulle a seu pai que o levase no coche e foron escoitando a música que metera no pen drive fai anos. Tiña cancións que o avergoñaban e outras que o entenrecían. Existe certo vínculo entre cada grupo e cada membro da familia. Era unha forma indirecta e habitual de mostrarse agarimo. A relación coa súa familia seguía a ser un pouco estraña e o aniversario de Paula era a escusa perfecta para que seu pai puidese falar con el. Eles poñíano todo da súa parte, pero el seguía tendo unha sensación incontrolable de distancia. Ás veces non ocorría nada en concreto que a producise e iso facía que lle doese máis.

 

Non lle deu tempo a escoitar moitas canción polo camiño. Baixouse do coche e entrou na asociación de veciños onde quedaran todos, pero non atopou a ninguén coñecido. Achegouse á barra e preguntoulle á señora que levaba o bar por un aniversario cutre de rapaces medio adolescentes. Levárono ao soto que daba ao xardín do edificio.          

 

Polo camiño el ía sentíndose con menos ganas de estar con xente. Abriu a porta pensando nisto con moita mágoa.

Cando se recoñeceron todos saudáronse, abrazáronse con moito cariño e apenas falaron. Todos sorrían moito e intentaban sacar comentarios graciosos ata que chegase Paula. Foron uns dez minutos esgotadores, tratando de ser amable e aparentando unha comodidade que non sentía

 

Era algo fascinante como pretendían facer que ela chegase ao soto dunha asociación de veciños na metade do monte sen sospeitar. A verdade é que todo o mundo estaba poñendo da súa parte, el agradecía poder estar alí con eles pero non deixaba de toparse estraño.

Xusto antes de que Paula chegase para soprar as velas, el decatouse de que a súa cadeira estaba rota. Non a cambiou por preguiza, pero levantouse a falar cun rapaz que non lle soaba e parecía agradable.

 

Ao redor da mesa había un monte de globos coa bandeira de España, todo estaba ideado para manter o ton irónico que os unira no bacharelato.

 

Intentou fixarse nos cambios que sufriran as persoas coas que tiña certa relación alí. Algúns estaban raros e tampouco acababa de velos a gusto na festa. Noutros vía certa continuidade, non mudaran nada e por iso lle eran estranos. Deulle a impresión de que todos pesaban de xeitos distintos. Nada se movía para el. Non era capaz de sentir ás súas amigas á distancia a que as tiña.

  

Paula chegou, finxiu que se emocionaba e deulle un bico na meixela con bastante agarimo. Entón puxeron a música e acenderon as luces. Facía bastante calor e agora todo era mais abafante. Afastouse un momento ao decatarse de que se fixera sangue nun dedo. Cando se impacientaba adoitaba mordelos sen darse de conta, de modo que non lle era raro verse chupando a ferida. Cando volveu a estar con ela apetecíalle falarlle do que fixera este último ano, pero pareceulle egoísta e non o fixo.

 

Así que intentou interesarse polos demais, aínda que tampouco atopou moitas palabras de volta. Un amigo ao que lle quería ben, pero co que non falara en moito tempo, preguntoulle por unha curta que vira fai pouco. Sabía que a ambos lles gustara moito e, inda así, non foron capaces de facer que a conversa durara máis de dous minutos. As veces alguén establecía contacto visual case como auxilio, pero nada máis.

 

Angustiáballe moito pensar en como se ían afastando ás súas amizades, en como todo parecía unha conta atrás para destruílo como adolescente. Paula cumpría vinte anos, neses momentos parecíalle unha cifra vomitiva. Era algo inapelable, el cumprira dezanove fai pouco, pero non podía frease.  O ano que ven tería vinte, e logo vinte un, e non podía facer nada por evitalo. Tampouco sabía que facer para aproveitalo. Ía a gran velocidade pero non ía cara ningún lado, a cada ano víase máis perdido. A falta de entretemento na festa facía que eses pensamentos se multiplicasen. Non comprendía como ese proceso o ía illando, como non podía amosarllo aos demais. “Como non podedes velo? Como non estades abrazándoos? Como seguides coma se non estivesen avanzando os segundos?”

 

Non podía establecerse entre un segundo e o seguinte. Nin podía falalo con ninguén alí. Nin podía aceleralo todo ata que lle deixase de importar.

 

Nese momento sentía imposible que alguén o estivese mirando, consciente do mal que o estaba a pasar, e puidese desatar o nó que sentía nalgunha parte do seu corpo que non sabía localizar. Pasarían semanas ata que descubrise que algunha amiga preocupárase ao velo raro, era tan difícil pensar que realmente se fixese visible dalgún xeito. Nunca querería iso, sempre foron moi boas con el.

 

Miraba pola xanela como Ía facéndose de noite e quedábanlle cada vez menos persoas coas que falar. Non atopou ningunha razón para seguir facéndoo así que, sen que ninguén notase a diferencia, colleu un globo e foise a darlle patadas a un curruncho.  Facer iso encaixaba co que se agardaba del. Non levantou sospeitas e supuxo que era visto como algo máis ben ligado ao aburrimento.

 

Gustáballe moito estar nun curruncho. Tendía a acurruncharse, na praia sempre se poñía no límite coas rochas, na clase sempre sentaba na esquina dereita do fondo. Eran lugares mais reconfortantes dentro do mesmo, tiñan unha especie de límite invisible co resto do espazo que lle facía sentirse protexido. Necesitaba esa seguridade cando non se sentía no lugar e no tempo no que estaba.

 

Cada elemento da sala íase diferenciando mais entre si.

 

Seguía achegándose ao curruncho con coidado, mentres o son do globo o calmaba. Parábao todo dentro de si e o illaba como a un neno pequerrecho.

 

Xa non quería seguir alí e menos falar con ninguén. Botaba moito en falta ás persoas que estaban rodeándolle nese momento, e canto máis preto delas estaba máis devecía por volver a velas. Non quería marcharse ata deixar de ter esa sensación, estaban diante de el e non podía velas. Querería sentilas tan preto como as tiña. Elas non tiñan a culpa de que el seguise sentíndose lonxe e de que a festa non fose capaz de frealo.  

  

 

 

     

 

​

​

​

​

​

​

​

​

 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​