A mañá seguinte á

miña morte

 sentaremos nas cafetarías

pero eu non

estarei alí

Eu non estarei

 

*

 

Fora a gran morte dos paxaros

a lúa consumiuse co

lume

as estrelas foron visibles 

ata o mediodía

 

Verde era o bosque enchoupado

con sombras

os camiños eran serpenteantes

 

Unha sequoia mantivose de pé

soa

co seu corpo delgado e iluminado

incapaz de seguir os 

coches que pasaron con

frenesí

Unha arbore é sempre unha inmutábel

viaxeira

 

A lúa escureceu ao amencer

o monte estremeceu 

coa anticipación

e o océano estaba en dobre sombra:

o azul da súa superficie co

azul das flores

misturado en sendeiros de auga horizontais

había unha brisa para

presenciar a hora.

 

*

 

O sol escureceu na

quinta hora do

día

a praia estaba cuberta de 

conversacións

os pelouros comezaron a caír nos buracos

e as olas entraron coma

cabalos.

 

*

 

A lúa escureceu na víspera do nadal

os anxos comeron limóns

en igrexas iluminadas

había unha alfombra azul

plantada con estrelas

sobre as nosas cabezas

limoada e novas de guerra

competiron pola nosa atención

a nosa respiración era máis quente 

cós outeiros.

 

*

 

Houbo unha gran matanza de 

rocas de follas de primaveira

de arroios

as estrelas amosaron por completo

o derradeiro rei do monte

deu batalla 

e matárono

 

Tumbámonos na herba

cubriu a sangue seca cos nosos

corpos

as follas verdes balanceaban entre os

nosos dentes

 

*

 

Saímos ao mar

Un banco de baleas dirixíase ao

Sur

Un mozo entre nós un heroe

tentou montar ao carricho unha das 

criaturas do mar

o seu corpo emerxou coma un charco de barro

                                      coma barro

despedímonos dos seus restos

feliz de non ter que enterralo

nas primeiras horas do día

 

Embebedámonos nun bar

a pequena cidade de Fairfax

acababa de ir á cama

as cerdeiras dobrábanse baixo o 

peso das súas flores:

estaban envoltas nun ceremonial

baile ao que ninguén

fora invitado nunca.

 

*

 

Sei que as flores para seren compañeiras de funeral

fan veriños e velenos

e comen muros de pedra abandoados

 

Sei que as flores brilan máis forte 

có sol

o seu eclipse significa o fin das 

veces

 

Pero encántanme as flores pola súa traición

os seus corpos fráxiles 

adornan as avenidas da miña imaxinación

 

sen a súa presenza

a miña mente sería unha tumba 

sen marcar

​

*
 

Atopámonos cunha gran tormenta no mar

Mirou cara atrás aos

acantilados rochosos

a area estaba afundindo

paxaros negros foron

saíndo

a tormenta comeuse amigos e inimigos 

igual cá

auga convertida en sal para

as miñas feridas

​

*

​

As flores termiñan en patróns conxelados

os xardíns artificiais cubren 

os pisos

achegámonos á medianoite

buscade con luces poderosas

os arbustos máis pequenos das 

pradeiras

Un arroio corre desesperadamente cara

o océano